Εύα Χαντάβα: «Τιμή μου να εκπροσωπώ την Ελλάδα-Την αγαπάω αυτήν την ομάδα»

«Η αγάπη είναι ο χώρος και ο χρόνος που μετριούνται με την καρδιά» (Προυστ) και όταν αυτός ο χώρος είναι στο τάραφλεξ και ο χρόνος μετριέται με 151 συμμετοχές με τη γαλανόλευκη φανέλα, νίκες-ήττες, χαρές-λύπες, θυσίες τότε η ιστορία πίστης και αφοσίωσης μοιάζει με όμορφο παραμύθι.

Συνέντευξη στην Πένυ Ροντογιάννη

Η πρωταγωνίστρια του παραμυθιού ανακοίνωσε πρόσφατα ότι «κρεμάει τα παπούτσια» της από την Εθνική βόλεϊ γυναικών και δεν είναι άλλη από τη Γρεβενιώτισσα ακραία Εύα Χαντάβα.

Η 32χρονη άσος που… πηγαίνει όπου την πάει η καρδιά της για το βόλεϊ, λίγο πριν το μεγάλο βολεϊκό της ταξίδι για τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, την Ιαπωνία, ξετυλίγει στο Volleyball.gr το κουβάρι των στιγμών της με την Εθνική Ελλάδας, κάνει τον… απολογισμό της, μιλώντας παράλληλα για το ελληνικό πρωτάθλημα αλλά και τον επόμενο σταθμό της καριέρας της.  

-Τι θυμάσαι από την πρώτη σου συμμετοχή στην Εθνική ομάδα;

Η πρώτη φορά που φόρεσα το εθνόσημο με την Εθνική γυναικών ήταν στην ηλικία των 16 ετών με προπονητή τον Γιάννη Νικολάκη. Θυμάμαι τότε είχαμε πάει στο Αζερμπαϊτζάν για φιλικούς αγώνες και η πρώτη μου συμμετοχή ήταν σε ένα τουρνουά τότε απέναντι στην Εθνική Ισραήλ. Δεν είχε ξαναχτυπήσει τόσο δυνατά η καρδιά μου σε αγώνα. Είχα αγχωθεί πάρα πολύ».

-Για βάλε μας λίγο στην εποχή εκείνη. Ποιες είχες συμπαίκτριες και πως σε είχαν υποδεχτεί στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα;

«Ήμουν με την Κουτουξίδου, τη Χατζηνικολάου, τη Βλάχου, την Κιόση, τη Φραγκιαδάκη. Θυμάμαι ότι τις πιο μικρές μας αγκαλιάσανε, προσπαθώντας να μας κάνουν να νιώσουμε πιο άνετα. Ταυτόχρονα όμως είχαν και πολλές απαιτήσεις γιατί σίγουρα δεν είχαμε την δική τους εμπειρία και έπρεπε μπούμε στη φιλοσοφία της ομάδας. Εκείνα τα χρόνια ήταν πιο αυστηρές οι μεγαλύτερες. Είχαν απαιτήσεις και δεν μπορώ να πω ότι ήταν πάρα πολύ εύκολα τα πράγματα».

-Θυμάσαι κάτι χαρακτηριστικό που να σου είχαν πει τότε;

«Θυμάμαι την Κιόση, που ήταν για πολλά χρόνια η δασκάλα της πειθαρχίας στην Εθνική μας, να μου λέει χαρακτηριστικά ότι ‘πλέον είσαι role model (σ.σ παράδειγμα προς μίμηση) για τα μικρά παιδιά’ και τότε εγώ ήμουν 16 χρονών. Ε, αγχώθηκα…»

Οι στιγμές που έζησες σίγουρα είναι πολλές αλλά πες μας τη μεγαλύτερη χαρά και τη μεγαλύτερη λύπη που αισθάνθηκες;

«Σίγουρα οι στιγμές που έζησα είναι αμέτρητες. Δεν θα ξεχάσω τις νίκες που είχαμε κάνει στις διοργανώσεις με κόουτς τον Γιάννη Καλμαζίδη αλλά και το μοναδικό συναίσθημα της πρόκρισής μας στο Πανευρωπαϊκό με προπονητή τον Γκιγιέρμο Ναράνχο.

Από την άλλη, λυπήθηκα –σίγουρα απογοητεύτηκα- που ο Ναράνχο με κράτησε εκτός Πανευρωπαϊκού το 2018 και αυτό διότι θεωρούσα ότι το θέμα δεν ήταν 100% αγωνιστικό. Είμαι άνθρωπος που θέλω να τα έχω καλά με τους ανθρώπους από τη μεριά μου είχα καταλάβει το λάθος μου αλλά δεν μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία που ήθελα τότε. Βέβαια στη συνέχεια τα βρήκαμε και όλα καλά».

-Παρά την απογοήτευση, δεν σταμάτησες από την Εθνική;

«Η αλήθεια είναι πως η Εθνική γυναικών για εμένα είναι κάτι πολύ σπουδαίο… Πώς να το πω; Την αγαπάω αυτήν την ομάδα. Μου θυμίζει ότι αυτός ήταν ο στόχος μου από πάρα πολύ μικρή και εκτίμησα το γεγονός ότι ήμουν παίκτρια της Εθνικής ομάδας. Για εμένα ήταν τιμή να εκπροσωπώ τη χώρα μου και ειλικρινά δεν είχα θέμα που όλα μου τα καλοκαίρια τα θυσίαζα για την ομάδα και σίγουρα δεν ήθελα να κλείσει έτσι άδοξα ο κύκλος μου στην ομάδα. Ήθελα να κλείσει με όμορφο τρόπο και όταν ένιωθα εγώ έτοιμη».

-Δηλαδή, δεν σε πείραζε που δεν έκανες καλοκαιρινές διακοπές;

«Με πείραζε αλλά από την άλλη είχα συνηθίσει και μου άρεσε κιόλας. Βέβαια όταν μεγαλώνεις δεν είναι το ίδιο αλλά μπορώ να πω ότι είχε γίνει αγαπημένη συνήθεια»!

-Ποια η βασική διαφορά του να είσαι αθλήτρια ενός Συλλόγου από το να είσαι μέλος στην Εθνική ομάδα;

«Αρχικά να πούμε ότι η Εθνική δεν έχει καμία σχέση με τους συλλόγους. Η διαφορά είναι μεγάλη. Το «εγώ» κάνει πίσω. Είμαστε μια ομάδα, αντιπροσωπεύουμε την Ελλάδα και η καθεμία πρέπει να δώσει ότι μπορεί για να βοηθήσει την ομάδα. Σίγουρα θα έλεγα υπάρχει καλός ανταγωνισμός μέσα στο γήπεδο».

-Πες μας για τους Ομοσπονδιακούς προπονητές που είχες. Τι θυμάσαι;

«Ο πιο αυστηρός ήταν ο Αμποντάνζα και ίσως ο πιο «τρελός». Βέβαια αυστηρός πολύ ήταν και ο Καπράρα. Τότε ήμουν 20 χρονών και μας δίδαξε πολλά πράγματα. Γενικά από όλους κερδίσαμε και από κάτι και τους είμαι ευγνώμων. Και ο Φλώρος και ο Νικολάκης και ο Καλμαζίδης με τον οποίο είχαμε αρκετά καλή χημεία και θυμάμαι είχα κάνει από τις καλύτερες χρονιές μου με την Εθνική. Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, από όλους κάτι καλό πήραμε»!

Από συμπαίχτριες, ποιες έχεις να θυμάσαι περισσότερο και γιατί;  

Πιο κοντά μου ήταν η Στέλλα Χριστοδούλου, η Κατερίνα Γιώτα, που ήμασταν τόσα χρόνια μαζί, όπως και η Σοφία Κοσμά. Οι πιο αυστηρές αλλά συνάμα πολύ καλές ήταν η Χατζηνικολάου, η Βλάχου, η Κιόση. Ήταν κάποιες φορές απαιτητικές και αυτό μας έκανε πολύ καλό. Όταν ωριμάζεις καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά σε έχουν κάνει έναν καλύτερο παίκτη».

Πάμε στο φετινό καλοκαίρι των προκριματικών του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, όπου είτε λόγω απουσιών, είτε αποχωρήσεων έμεινες… η παλαιότερη. Πώς το βίωσες;

«Ένιωσα πρώτη φορά έξω από τα νερά μου. Το χάσμα ήταν μεγάλο. Όλα τα κορίτσια ήταν 20άρες κι εγώ στα 32. Κάναμε βέβαια την πλάκα μας αλλά είχαμε διαφορές. Δεν ήταν εύκολο το δέσιμο».

Και έρχεται η… πρώτη μέρα. Τι έκανες ως η παλιά καραβάνα;

«Πρώτη μέρα προσπαθούσα κι εγώ να είμαι αυστηρή το οποίο με έκανε να φαίνομαι μάλλον κακιά και κομπλεξική αλλά δεν το ήθελα. Προσπαθούσα κι εγώ να τους μεταδώσω ότι μου έμαθαν οι παλαιότερες. Εξήγησα στα κορίτσια τι είναι η Εθνική ομάδα και ότι οι απαιτήσεις όταν παίζουμε για τη γαλανόλευκη δεν μπορεί να είναι ίδιες όπως αυτές που έχουν στους συλλόγους τους γιατί και η Εθνική ομάδα με τα όποια προβλήματα προσπαθεί να σταθεί όρθια».

Στα του αγωνιστικού, είδαμε ότι η εξασφάλιση της πρόκρισης επέφερε ένα σχετικό χαλάρωμα. Συμφωνείς;  

«Συμφωνώ σε όλα όσα είπε ο κόουτς Αμποντάνζα, με το που προκριθήκαμε υπήρξε χαλάρωση. Ωστόσο, αυτή δεν είναι η σωστή αντιμετώπιση. Γι αυτό και μας είχε στα ‘κόκκινα’ όλη την ώρα και ήταν αυστηρός διότι ο κόουτς έβλεπε ότι η ομάδα χρειάζεται να χτίσει νοοτροπία. Να μην πάρουν τα μυαλά αέρα. Έκανε πολλή καλή δουλειά ο κόουτς».

Η πρόκριση επετεύχθη αλλά τα τελικά του Ευρωβόλεϊ δεν έχουν καμία σχέση με τα προκριματικά. Πώς πρέπει να παρουσιαστούμε;

«Τα προκριματικά δεν έχουν καμία σχέση με τα τελικά. Ο κόουτς θα πρέπει να πάρει ό,τι καλύτερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα γιατί σίγουρα το επίπεδο θα ανέβει κατακόρυφα. Είδαμε επίσης ότι ομάδες που κερδίσαμε με 3-0 μετά χάσαμε από τις ίδιες ομάδες. Οπότε χρειαζόμαστε τις καλύτερες και τις πιο έμπειρες και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό γιατί πρέπει και οι αθλήτριες να έχουν παιχνίδια στα πόδια τους. Τα κορίτσια έδειξαν ότι έχουν μέλλον αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία».

Είδαμε ότι οι περισσότερες από τις φετινές διεθνείς δεν είχαν τόσες ευκαιρίες στις ομάδες τους. Εσύ που τις έζησες από κοντά, θεωρείς ότι έχουν αυτή τη δίψα να παίξουν και τι θα τις συμβούλευες ενόψει της νέας σεζόν;

«Τα νέα κορίτσια δεν στερούνται από ταλέντο αλλά από συμμετοχές και εδώ ερχόμαστε στη συζήτηση των τεσσάρων ξένων. Το σύστημα έπρεπε να είναι διαφορετικό για να δίνονται ευκαιρίες σε αυτά τα κορίτσια. Θεωρώ 100% ότι έχουν δίψα αυτά τα κορίτσια. Στη θέση τους στην σεζόν που ξεκινάει σίγουρα θα πάλευα για να πάρω θέση βασικής. Δεν είναι και το πιο όμορφο συναίσθημα και εύχομαι επειδή τις γνώρισα όλες να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους και να αποδείξουν ότι αξίζουν όπως και στην Εθνική έτσι και με τους συλλόγους τους να πάρουν θέση βασικής».

Πήρες αγάπη ως αθλήτρια της Εθνικής από τον κόσμο;

«Ένα από τα πιο ωραία συναισθήματα είναι να παίζεις στην έδρα σου, να παίζεις στην Ελλάδα και να έρχονται οι Έλληνες να σε στηρίξουν. Νομίζω είναι μοναδικό συναίσθημα. Ειδικά όταν έρχονται μικρά παιδιά και ζητάνε αυτόγραφο και σου λένε τη δική τους ιστορία ή σου λένε πόσο σε αγαπάνε. Όπως και φέτος στη Μίκρα, ο κόσμος μας στήριξε και τους ευχαριστούμε».

Το κεφάλαιο Εθνικής ολοκληρώθηκε. Εσύ όμως δεν πτοείσαι, συνεχίζεις σε επίπεδο συλλόγων να ταξιδεύεις και να δοκιμάζεις σε πρωταθλήματα άλλων χωρών.

«Ναι, αυτή είναι η αλήθεια. Αν και είχα προτάσεις και από την Ελλάδα και πολύ καλές από το Καζακστάν, τη Βραζιλία, η καλύτερη ήρθε από την Ιαπωνία. Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει το καινούργιο. Μου αρέσουν αρκετά οι προκλήσεις. Διάλεξα να πάω στην Ιαπωνία, εννοείται ότι το συμβόλαιο ήταν πάρα πολύ καλό. Για εμένα θα είναι μια νέα εμπειρία και ανυπομονώ. Μου αρέσει το γεγονός που θα είμαι και πάλι ξένη»!

Πώς βλέπεις το πρωτάθλημα της νέας σεζόν; Δεκτή οποιαδήποτε πρόβλεψη.

«Θεωρώ ότι το επίπεδο ανέβηκε και άλλο, αφού ανέβηκε ο αριθμός ξένων και ειδικά οι ομάδες που στοχεύουν στους τίτλους έχουν κάνει προσθήκες αντίστοιχου επίπεδου. Θεωρώ ότι Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ θα κονταροχτυπηθούν και ότι θα είναι αμφίρροπο μέχρι τέλους. Δεν νομίζω ότι χωρούν προβλέψεις αλλά σίγουρα η πιο σταθερή ομάδα και αυτή με την καλύτερη χημεία θα έχει το προβάδισμα για τον τίτλο».

Τι λείπει από τη Volleyleague γυναικών;

«Ξεκάθαρα η τηλεόραση. Δεν γίνεται η τηλεόραση να μη δείχνει τελικούς Κυπέλλων, πλέι οφ, ντέρμπι. Το θέαμα είναι καλό και πέρυσι οι αγώνες πολλοί ανταγωνιστικοί και η τηλεόραση γυρνάει την πλάτη στο βόλεϊ. Είναι κακό πρώτα από όλα για να προωθήσουμε το άθλημα και να έρθουν νέα παιδιά. Λείπει βέβαια και το μάρκετινγκ από τις ομάδες. Είμαστε σε ερασιτεχνικά επίπεδα σε αυτό και πολύ μακριά από τις άλλες χώρες που στηρίζουν ακόμα και τα έσοδά τους σε αυτό το κομμάτι».

Θα σε ξαναδούμε στο ελληνικό πρωτάθλημα;

«Η αλήθεια είναι ότι ως προς τις συμπεριφορές και τον τρόπο αντιμετώπισης καταστάσεων απέχουμε πολύ σε σύγκριση με τις άλλες χώρες. Σε αυτό το κομμάτι, η Ελλάδα με πλήγωσε αρκετές φορές. Οπότε αν καταφέρω να είμαι στο επίπεδο που θέλω για τα επόμενα 2 με 3 χρόνια, τότε όχι θα προσπαθήσω να μείνω στο εξωτερικό, χωρίς ωστόσο να κλείνει η πόρτα επιστροφής μου».

Πηγή: Volleyball.gr