Είναι θέμα προσέγγισης…

Από την Κυριακή το βράδυ το ποδόσφαιρο έχει μπει και πάλι σε μια περιδίνηση που κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι θα προκύψει στην επόμενη μέρα του.

Σε ένα ντέρμπι που κατά κοινή ομολογία βλέπαμε ωραίο ποδόσφαιρο, είχε ρυθμό, γκολ εναλλαγή συναισθημάτων, κάποιος αποφάσισε να το τινάξει στον αέρα.

Η ρίψη της κροτίδας εντός αγωνιστικού χώρου αποτελεί από μόνη της εγκληματική πράξη, ανεξάρτητα την κατάληξη της και ανεξαρτήτως γηπέδου για να μην επικεντρωθούμε λανθασμένα σε οπαδικές συζητήσεις άνευ ουσίας.

Το ερωτηματικό είναι απλό και θεωρώ απόλυτα κατανοητό και δίνει την απάντηση στο πρόβλημα…την συγκεκριμένη κίνηση θα την έκανε κάποιος σε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι;

Ρητά και κατηγορηματικά όχι και γιατί όχι; Μα γιατί σε απλά ελληνικά ήταν σίγουρο ότι η ομάδα δεν θα γλύτωνε την τιμωρία.

Γιατί λοιπόν το κάνεις στο ελληνικό πρωτάθλημα; Προφανής είναι η απάντηση, γιατί εδώ με κάποιο τρόπο θα την γλυτώσεις, ρισκάροντας βέβαια αν το αντικείμενο, δεν πέσει δίπλα αλλά πάνω σε κάποιο άτυχο ποδοσφαιριστή με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό βέβαια του πρόσφατου συμβάντος είναι ότι η κροτίδα δεν προέκυψε από το πέταλο των οργανωμένων, αλλά έλαβε χώρα στην απέναντι πλευρά του γηπέδου, δείγμα του ότι ανεγκέφαλοι υπάρχουν σε όλες τις πλευρές του γηπέδου.

Έχοντας βρεθεί αρκετές φορές σε εκδικάσεις τέτοιών υποθέσεων, είναι τραγικό το τι ακούς από τους συνηγόρους υπεράσπισης. Μια φορά είχα ακούσει ότι το κάθισμα που βρήκε στην πλάτη έναν ποδοσφαιριστή το είχε πάρει ο αέρας…

Ένα όμορφο σε εξέλιξη λοιπόν παιχνίδι δεν ολοκληρώθηκε εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου αλλά θα συνεχιστεί σε κάποια αίθουσα ακούγοντας πάλι τα μύρια όσα μια πρόγευση των οποίων πήραμε ήδη από τις επίσημες τοποθετήσεις κάποιων παραγόντων, προβλέποντας έτσι και την υπερασπιστική γραμμή που θα κρατήσουν.

Δεν είναι όμως εδώ η ουσία, άλλωστε ποσώς με ενδιαφέρει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί, τουλάχιστον εμάς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο, είναι ότι δεν αλλάζει τίποτα.

Όταν η κουβέντα δεν έχει σαν βασικό της άξονα ότι έπεσε μια κροτίδα δίπλα σε κάποιον εργαζόμενο, γιατί εργαζόμενος είναι ο ποδοσφαιριστής, αλλά αν του έκανε ζημιά ή όχι τότε θα είμαστε συνέχεια στο ίδιο έργο θεατές.

Τι να μας κάνουν οι ξένοι διαιτητές, τι να μας κάνει το VAR, όταν τόσο ξεκάθαρες καταστάσεις τις βλέπει ο καθένας ανάλογα με το αν θίγεται η ομάδα του. 

Αλήθεια θα ήθελα να άκουγα τι θα έλεγαν οι πατεράδες στα μικρά τους παιδιά που είχαν μαζί τους την Κυριακή στο γήπεδο, για τα όσα έγιναν, πως προσέγγισαν το περιστατικό.

Με οπαδικά γυαλιά ή με την αγωνία ενός πατέρα που ίσως ήταν το δικό του παιδί μέσα στο γήπεδο.

Αν έγινε το πρώτο τότε αυτό που ζήσαμε θα το ξαναδούμε…